11 Mei was het weer zover, onze reis naar Sicilië begon. Met de auto via België, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland naar Italië. Reis verliep prima, in Italië gaf "tomtom" aan dat de Gottharttunnel was gesloten, omleiding via de San Bernardinopas/tunnel. Prachtige route, weinig snelwegen, veel werkzaamheden, maar de route was prachtig en het was erg rustig op de weg. Rond half 8 waren we bij Hotel Cruise in Como. We hadden niet gereserveerd, maar gelukkig was er een kamer vrij en konden we ook nog eten in het restaurant. Prima kamer weer, het eten viel dit keer wel tegen, helaas.
Andere ochtend uitgebreid ontbeten en richting Livorno gereden. Aangezien we daar veel te vroeg zouden arriveren, zochten we een dorp met terras aan zee. Viel nog niet mee, er was niet veel aan de kust. In Tirrena vonden we een uitgestorven terras, het had 's ochtends nog geregend, maar vlak aan zee, en geen last van het verkeer. Hier heerlijk geluierd op het terras.
Bij de boot verliep het allemaal prima, totdat we de boot op waren. Henk moest natuurlijk te voet, dus ik in m'n uppie de boot op. Moest helemaal naar beneden, naar het onderste dek. Daar moest ik de auto achteruit parkeren langs de wand van de boot. Degene die mij kennen, weten ...... ik kan niet (fatsoenlijk) achteruit rijden. Gelukkig was er een super lieve "steward" die mij hielp.
We hadden dit keer een kleinere boot dan vorig jaar, maar nu was wel iedereen van het personeel heel aardig en op het dekterras was nu ook een bar! Heel handig.
Na een goede nacht en een dagje "hangen" op het buitendek, waren we om 16 uur in Palermo en reden we om 16.45 uur van de boot af. "TomTom" aan en op weg naar het huisje van Sergio in Mazara del Vallo. Iets na zessen kwamen we daar aan. Vriendelijke, beetje chaotische eigenaar heette ons welkom. Achter de poort bevond zich een grote tuin, met 1ste gedeelte "onze tuin een ons huis", en achteraan huis en tuin van de eigenaar. Huisje vond ik gelijk heerlijk, 2 ruime ruimtes, een de woonkeuken, ander de slaapkamer met badkamer en suite. Waar, naar later bleek, de beste douche ooit, nog nooit eerder zo'n heerlijke harde waterstraal gehad. Bij de woonkeuken een groot houten terras omringd door allemaal bomen. Prachtig zag het er uit.
Ik had dit huisje uitgekozen vanwege de tuin met veel bomen, dus veel schaduw. Vorig jaar september was het nl zo heet, 38 graden, dat je niet wist waar je het moest zoeken. Maar ....... dit jaar geen hitte, gelukkig, maar door de lagere temperaturen, 18-22 graden, met vaak harde wind, en ook vaak buien, was het vaak veel te fris en te nat om buiten te zitten.
Zondagochtend op verkenning in Mazara del Vallo. In de stad was de temperatuur prima, konden zelfs gezellig koffiedrinken op een terras. Mooi stadje, met smalle straatjes, een arabische wijk, giga veel kerken, straten versierd met prachtige graffity, karamiek tegels in de muren van huizen, of in het straatdek van de steegjes, joodse wijk. In het museum Mazara miniatuur kregen we van de maker van alle miniatuurwerken en tevens de gids in het museum, een plattegrond met stadswandeling.
Op maandag een hele dag regen. En niet een beetje, maar het kwam met bakken uit de hemel. En de vrijdag voordat wij kwamen had het ook al hard geregend en was er vooral een hele harde storm. Deze had de regenpijp boven het keukenraam gesloopt en dat was nog niet vervangen. Daardoor ook lekkage in de keuken, langs de schuifdeur en via het raam.
Na een aperatief op het terras in Sciacca, met Jasmijn en Enzo uit lunchen. We gingen naar La Buona Forchetta, waar eigenaar en kok Nicola, de scepter zwaait, en hij is een neef van Enzo. Super leuke man, maar belangrijker, goeie kok. Heerlijk gegeten, en daarna aan de zelf gemaakte Limoncello, (behalve ik nauurlijk). Volgens Henk de lekkerste Limoncello ooit! Nicola bleek behalve van koken ook van muziek te houden. Het had het idee dat Henk "muzikant" zou zijn (vanwege zijn looks). Kwam met een gitaar achter Henk staan, guitaar voor Henk's buik, Nicola spelen en gelijk een Siciliaans lied zingen. Enzo natuurlijk meezingen, want zoals de meeste Sicilianen houdt ook hij van zingen. Was super gezellig.
Daarna gingen we natuurlijk Studio Norma bekijken, want Henk kende het alleen nog maar van foto's en filmpjes. Ook hij was zeer onder de indruk hoe mooi het allemaal was, met als het meest mooie, het dakterras.
Ook nog even naar het huis van Jasmijn en Enzo, Henk wierp ook even een blik, via de glazen buitendeur, in het appartement van Jacqueline en Anthony.
Toen was het tijd om nog meer olijfolie inslaan en daarna lekker ijsje te gaan eten, terrasje pakken en bijkletsen. Na een heerlijke dag, aan het begin van de avond terug naar Mazara.
Aangezien het op woensdag een prachtige zonnige dag was, gingen we nog een keer terug naar Mazara de Vallo. We hadden nog niet alles gezien. Na een wandeling van 2 uur door de straten en steegjes, bezoeken van kerken, waren we wel toe aan een terrasje.
We gingen een ritje maken langs de kust, naar de vuurtoren in Torretta Granitola. De weg er naar toe was, gedeeltelijk, prachtige lage rotskust. En dan aan het einde van de weg zie je Torretta Granitola. Piepklein dorp, met een autovrije kern!!! Het ligt met de voeten in de zee. De vuurtoren staat statig op de punt van deze schier. Je kunt er helaas niet bij, is omheind. Maar je kunt heerlijk langs de kust wandelen, of op het, steentjes, strand. En totale rust. Gelijk aan zee heb je dan een prachtig café casa Azul. Groot terras met heerlijke stoelen, verder kun je bij de plaatselijke pizzaria 's ochtends brood kopen en paar kruidenierswaren. Maar that's it. Zou hier graag logeren, want in deze tijd van het jaar is het hier heerlijk rustig.
Aan het einde van deze 1ste week, zijn we nog een keer naar Torretta Granitola gereden, gewoon om even koffie te gaan drinken, op dit zeer mooi plekje.
Op onze laatste dag in deze regio, gingen we 's ochtends op tijd richting Marsala, de zoutpannen en de watermolens.
Rond de middag kwamen we bij het informatiecentrum aan. Daar kaartjes gekocht voor een rondvaart door de zoutpannen en rondom het eilandje Mozia. We hadden een super aardige schipper, Franco, en een prachtig mooi, klein bootje. Er waren in het totaal 14 passagiers aan boort, Italianen, Australiërs, Fransen, en wij "Hollanders". Franco vertelde in het italiaans alle weetjes en een "bandje" vertelde het daarna in het engels. Prima te doen zo.
Het was prachtig om te doen, Je hebt zelfs zicht op Erice en San Vito. Ongelooflijk. En het was ook erg fijn om alle info te krijgen, over de geschiedenis van deze regio, de zoutpannen met z'n watermolens, het eilandje Mozia etc. Zou graag eens terug gaan en dan fietsen huren. Langs de Lagune Saline is een fietspad, daarbij is het vlak, dus heerlijk fietsen. Wie weet, ooit een andere keer.
Na een heerlijke dag, bij thuiskomst gaan inpakken, want de volgende dag gaan we naar Castel di Tusa. 'S avonds kwam Sergio nog even gedag zeggen en een cadeautje brengen. Zo lief, een stekje van een van z'n prachtige cactussen in een door hem gemaakt keramiek potje. Prachtig.
Dit troffen we 's ochtends aan, toen we de auto wilden gaan inladen. 's Nachts had het geregend en gestormd, maar niet alleen water, ook Sahara-zand zat in de regenbuien. Eerst maar eens alle ruiten, spiegels, autolampen gepoetst, want zo konden we niet vertrekken.
Via de prachtige route SP37, geen snelweg dus, reden we naar Palermo. Daar nemen we de snelweg tot de afslag CastelBuono, en dan naar de voor mij mooiste straat: De SS113 langs de zee naar onze vrienden bij Porto Marina. Rond de middag kwamen we aan, en na een warm onthaal door iedereen, en foto's kijken van kleindochter Anita, konden we aan onze heerlijke lunch beginnen. Met Nunzia was het weerzien helemaal super, want in 2022 hebben we haar niet gezien, toen was ze ziek tijdens onze vakantie, en had geen gehoefte aan visite. Pino en Nunzia hadden hun kleindochter nog niet live gezien, 15 mei was ze geboren, maar gingen van 29 mei tot 2 juni naar Münster, waar Vincenzo en zijn vrouw wonen. Heb Pino en Nunzia nog nooit zo blij gezien.
's Avonds voor het naar bed gaan, ging ik nog even heerlijk douchen in de buitendouche. Ondanks dat het fris was buiten, maar ik vind dat het heerlijkste onderdeel van logeren in Casa Canale (buiten het uitzicht natuurlijk).
Er waren weer wat nieuwigheden in Casa Canale, zoals een prachtige buitentafel van lava en keramiek, met eigen naam, nieuwe tuinstoelen, een hangmat, rondom het zwembad en het hele achter terras gras i.p.v. grind en heeeeeeel fijn: een waterkoker. Een mens kan maar blij zijn met iets, toch? Hoeven we niet meer met een steelpannetje water te koken en dat voorzichtig in de thee-thermoskan te gieten.
De andere ochtend was er wel werk aan de winkel, want ook hier had het geregend: Sahara-zand. Het water van het zwembad was beige en de hele bodem lag vol zand. Gelukkig is er een robot-reiniger voor het zwembad, maar Henk heeft de bodem ook een aantal keren goed geschropt, voordat het zwembad schoon was.
Aangezien we al sinds 2010 elk jaar naar Casa Canale komen, en de omgeving dus heel goed kennen, ondernemen we niet meer zo heel veel hier.
Maar koffiedrinken in Cefalu zit er meestal wel in, al is het maar, omdat ik de SS113 langs zee er naar toe hemels vind.
We waren de laatste jaren niet naar Cefalu geweest, en daar was toch wel een en ander veranderd. Langs de Lungomare was een groot deel auto-en scootervrij, heel fijn is dat. De toeristen kraampjes langs de Lungomare waren weg, ook fijn, want die verkochten alleen maar veel plastic en rommeldingen. Maar het was er wel drukker dan ooit, en dat op een zondagochtend. Helaas waren er wel veel van dezelfde winkeltjes gekomen, en dat is toch altijd zo jammer. Maar het is altijd heerlijk om de door de straatjes en steegjes te slenteren, lekker terrasje te pakken en genieten van de zee, zo midden in de stad. En Cefalu blijft een mooi stadje, ondanks alles.
Verder gaan we altijd een wandeling maken door Castel di Tusa, door het oude centrum en langs Lungomare, met als rustplek het terras van Lampare. Dit ligt met de voeten in zee. We ontdekten wat nieuwe café's (helaas toen we aan de wandel waren gesloten), een geheel verbouwd station, de ARD supermarkt is nu een cash en carry en heeft niet eens meer vers fruit en groenten.
Nieuw was dit jaar dat we 2 keer bezoek kregen. Jasmijn en Enzo kwamen een nachtje logeren, kamperen met een tentje in "onze" tuin. En Mario en Ans kwamen op weg naar Sciacca (een enorme omweg, want het is niet op de route/ ha, ha) langs om kennis te maken met Porto Marina, de mensen die er werken, de koffie met de zoetigheden, het ijs en natuurlijk de lunch. En niet te vergeten "mijn paradijsje" Casa Canale.
De dagen dat Jasmijn en Enzo kwamen was het gelukkig prachtig weer, de dinsdag en woensdag. Ik vond de temp tot dan toe wel heerlijk (19-24 graden), maar vooral de avonden waren kil. Maar altijd beter dan de 38 graden van vorig jaar. Rond lunchtijd troffen we elkaar bij Porto Marina. Nunzia en Pino kennen Jasmijn en Enzo, hebben hun ook een keer begezocht in Sciacca en zijn dol op deze 2 jonkies. Ze vinden het geweldig wat die 2 in de afgelopen 3 jaar bereikt hebben. Een huis gekocht en verbouwd waarin ze zelf wonen, een bedrijf opgestart (met nog een compagnon in Nederland) Studio Norma, 2 vakantieappartementen, plus nog meer zaken-plannen in het verschiet, en daarnaast vinden ze hun ook super lief, kan ik alleen maar beamen.
Dus na een warm weerzien, ook met de rest van het team, en kennis gemaakt met, voor hun, 2 nieuwe mensen Concetta en Nathalia, konden we onze lunch gaan samenstellen. Aangezien we weten dat we na de lunch nog aan de Koffie met Zoet "moeten" en zeker ook ijs "moeten" eten, houden we het allemaal bij een bord pasta, spaghetti Profumo Sicilia (peterselie pesto met amandel en pistachenoten) voor Jasmijn en mij en spaghetti met avocado-pesto, krokante pancetta voor Henk en Enzo. De pasta Profumo Sicilia vind ik zooooo lekker, en Jasmijn gelukkig ook.
Met een volle buik reden we met z'n 4tjes naar Casa Canale. Jasmijn heeft er al eens gelogeerd met Jacqueline (haar moeder en mijn zusje), maar voor Enzo was het nieuw. Zoals iedereen die Casa Canale voor het eerst ziet, was ook hij sprakeloos. Inderdaad een paradijsje. Na de rondleiding dook Enzo gelijk in het zwembad, en daarna op het ligbed genieten van het uitzicht, de zee, de zwaluwen die een duik komen nemen in het zwembad. Een heerlijke relaxte middag. Tent aan einde tuin, achter het zwembad, opgezet, met uitzicht op zee natuurlijk en verder gekletst en geborreld. Omdat Porto Marina op woensdag gesloten is, gaan we nog even naar Porto Marina. Pino is er blij mee en gaat gezellig met Jasmijn en Enzo in gesprek over allerlei zakelijke dingen: advies dus.Na veel knuffels van hun met Pino rijden we naar Tusa, waar we gaan uit eten bij Le Giare, het restaurantje van Vincenzo. Maar eerst even langs bar il Centro voor een aperatiefje op het terras. Allerlei mensen die we kennen kwamen langs, dus het was druk met het voorstellen van Jasmijn en Enzo aan iedereen. Angelo, schoonvader van Epy, kwam ook en die kwam eens gezellig kletsen met de jeugd, heel verrast dat Jasmijn vloeiend Italiaans spreekt. En met Enzo ging hij samen zingen. Zingen is iets dat Angelo het liefste doet en Enzo vindt het ook heerlijk. Uiteindelijk konden we toch naar het restaurant. Wij dachten een pasta of pizza te gaan eten, maar .... dat ging niet door. Het werd een avond van diverse hapjes/gerechtjes, met uitleg van Vincenzo er bij. Al het eten kwam uit de regio, het waren allemaal gerechtjes die men vroeger al at. Het werd een onvergetelijke avond, en het is teveel om op te noemen wat we allemaal gegeten, maar er zijn een paar dingen die ik wil noemen: 2 soorten tuinbonen gerechten, 1tje gekookte tuinbonen gebakken in olijfolie en knoflook en kruiden, bij het andere gerecht waren niet alleen de tuinbonen gekookt, maar waren de schillen mee gekookt. Daarna ook gebakken in olijfolie met kaas, broodkruim, knoflook en kruiden, er waren 3 soorten Polpette (gehaktballetjes), waarvan een armeluis balletjes, een gehaktbal van ei, kaas en broodkruim. Het smaakte heerlijk. Daarnaast nog verschillende stukjes pizza, 4 soorten olijfolie met brood, kazen, worsten, maar het allerlekkerste vond ik de ricotta van geitenmelk. Werkelijk, nog nooit zo lekker gegeten. Je eet dit met wat olijfolie en brood. Jammer dat ik dit niet mee naar huis kan nemen.
Heel dom van mij, maar ik heb geen foto's gemaakt van de gerechtjes, maar gelukkig hebben we 1 foto met z'n 4tjes die Vincenzo gemaakt heeft. Je ziet het, de tafel staat vol. En na het eten natuurlijk nog degistiefjes. We rolden naar buiten.
En toen was het alweer tijd voor Jasmijn en Enzo om terug naar Sciacca te gaan. Heb genoten van dit "weekend" samen met hun, want nu zal het vast weer even duren voordat we elkaar weer zien.
Waar we ook dol op zijn is Tusa, hier zijn we dan ook een paar keer naar toe gegaan. Castel di Tusa hoort bij de gemeente Tusa.
Tusa ligt op 600 meter boven zee, tegen een heuvel aan gebouwd, met weergaloze uitzichten over de zee en het dal. Helaassssss, de oude weg naar Tusa, langs duizend jaar oude olijfbomen was gesloten, wegwerkzaamheden. Sinds januari zijn ze al bezig en niemand weet wanneer het eens klaar zal zijn. Ik zal de laatste zijn die zegt dat ze niets aan die weg moeten doen, smalle weg omhoog naar Tusa, met veel heuveltjes, enorme gaten in de weg, bobbels in de weg en ga zo maar door. Maar het was wel balen dat deze weg gesloten was. En omdat het op Sicilië vaak niet zo snel gaat, hou ik m'n hart vast (voorbeeld: een bruggetje tussen een buitenwijk en Mazara del Vallo is al 2 jaar door de week gesloten omdat men de brug aan het verven is. Hilarisch toch?)
Dus over de nieuwe weg (9 km), omhoog naar Tusa, ook een weg van haarspeldbochten maar met prima wegdek en mooi uitzicht. Sinds lange tijd een wandeling gemaakt door centro storico, het oude stadscentrum. En oud is Tusa, het is een prachtig stadje met giga smalle steegjes, klimmend omhoog tot je bij Belvedere bent. Prachtig uitzicht en een terras (Café Belvedere), dat laatste is ook niet verkeerd, want na zo'n wandeling gaat er wel een koel drankje in.
Later in die week waren we 's avonds ook nog even op het Belvedere en toen was het uitzicht met de zonsondergang zooooo moooooi.
Als we in Tusa zijn hebben we zo onze vaste bezigheden, naar de ene slager voor venkelworstjes en rauwe ham, naar de andere voor capo collo, naar het kleine suupje voor de rest van de boodschappen en koffiedrinken bij Il Centro van Maurizio, de broer en buurman van Vincenzo van Le Giare.
En toen was het tijd voor Mario en Ans, zij hadden (4 persoons met dakterras) Studio Norma voor 1 week gehuurd, en omdat zij vroeg op Palermo aankwamen, en nog nooit ons paradijsje en Porto Marina hadden gezien, kwamen ze in Castel di Tusa lunchen. Door alle jaren heen hebben zij ons veel horen praten over Castel di Tusa, Porto Marina en ons parijsje Casa Canale. We troffen elkaar bij Porto Marina, na een gezellig voorstelrondje aan iedereen, eerst maar aan de koffie en zoetigheden. Pino had een mooi bordje gemaakt met diverse "taartjes".
Lunch: een antipasto mix voor ons allen en daarna pasta Profumo Sicilia, wijn, koffie en ijs na. Voldaan reden we naar Casa Canale en de oh's en de ah's waren niet van de lucht. Zoals Mario zei: dit kun je niet uitleggen. Het uitzicht, de tuin, zwembad, huisje, alles bij elkaar is meer dan geweldig. Hij begrijpt helemaal waarom we hier steeds naar terug komen.
We installeren ons op het terras bij het zwembad om een beetje "uit te buiken", met een drankje en een sapje. Maar omdat de reis naar Sciacca toch een dikke 2 uur duurt, rijden Mario en Ans rond 4 uur weg. Het was, een korte, maar heerlijke dag samen.
Het weer was niet super dit jaar, de temperatuur wel, maar we hadden nogal wat buien. Gelukkig niet de hele dag, maar vaak (einde) 's middags/ 's avonds. Ik schreef wel dat we niet meer zoveel op pad gaan als we hier zijn, en dat is ook wel zo, maar we zijn 2 keer op pad geweest om delen van de route Fiumara* d'Arte te rijden. In het landschap tussen de natuurparken Nebrodi en Madonie, 12 kunstwerken van 12 verschillende kunstenaars. Wij hebben deze route in het verleden ook al vaker gedaan, maar: de route is prachtig en de kunstwerken ook. Fiumara d'Arte "heeft" behalve deze kunstwerken ook nog ART Hotel in Castel di Tusa. Dit Hotel heeft zo'n 13 kamers die ingericht zijn door 13 verschillende kunstenaars. Elke kamer heeft een thema. Elke week zijn er rondleidingen door deze kamers, dit hebben wij ook al vaker gedaan en is een echte aanrader om te doen.
* Fiumara betekent bedding van een rivier die alleen water heeft als de sneeuw smelt en dat het water dan haar weg zoekt naar de zee.
La Finestra, het raam of Monumento per un poeta morto: in de volksmond heet het: Het Raam, maar de officiële naam is: monument voor een gestorven dichter.
Labirinto D'Arianne, het Labyrint van Ariadne.
Il Muro della Vita: de muur van het leven
Una Curva Gettata alla Spalla del Tempo: een bocht die is achter gelaten door de tijd.
Op een van onze vele momenten op het terras van Porto Marina, in gesprek met wat vrienden van ons, die in Castel di Tusa of omgeving wonen, kwam het gesprek op het bezoeken van kerken en/of kloosters. Ik vertelde dat ik dat zo graag deed, ook al ben ik niet gelovig. Zo kwamen we op het idee om het Klooster, Convento Cappuccini, in Pettineo te gaan bezoeken. Ik moest gewoon aanbellen en dan zou ik een rondleiding in het klooster krijgen en de kloostertuin mogen bezoeken.
Helaas ging het niet helemaal zo. Het klooster was gauw gevonden, maar de deuren bleven dicht, aantal malen gebeld, maar helaas. Misschien zaten de broeders in gebed, of aan het werk in de tuin of hoorden zij de bel niet, of gewoon geen zin in toeristen. Gelukkig was de weg er naar toe mooi, het klooster lag prachtig, en van buiten was het ook al mooi om het te zien. En van hieruit had je ook een prachtig uitzicht op Pettineo.
En toen was de vakantie weer voorbij en tijd om naar huis te gaan, maar niet voordat Salvatore, eigenaar autowasserij, onze auto weer spic en span van binnen en buiten had gepoetst. Al het Saharazand was verdwenen.
De terugreis verliep niet helemaal naar wens. de boottocht ging prima, op tijd vertrokken in Palermo en op tijd aangekomen in Livorno (zondag 16.00 uur). We waren van plan om naar Como te rijden om weer bij Hotel Cruise te gaan logeren. Maar ........ na 1uur gereden te hebben had ik nog maar 30km afgelegd, na 1 1/2 uur nog maar 170 km en het was inmiddels al bijna half 10 's avonds. De "tomtom" gaf aan dat we rond middernacht bij het hotel konden zijn. Nou dat werd niks. We zijn toen maar wat gaan eten bij een wegrestaurant, maar helaas deden dat heel veel mensen. Dus echt fijn was dat niet. Om 22 uur, het was al donker, verder gereden, door Henk, want ik val in slaap in de auto zodra het donker wordt. We hadden besloten dat we met slaappauzes, maar gewoon door zouden rijden (Henk dan, want ik bleef maar slapen). Henk heeft diverse keren korte dutjes gedaan en om 5 uur 's ochtends kon ik weer achter het stuur. Op een gegeven moment, rond 6 uur, gaf de "tomtom" aan dat we van de snelweg af moesten, en dat dit een half uur zou schelen. Henk kreeg toen het goede idee dat we dit zeker moesten doen en op zoek gaan naar een franse bakker, (we waren al in Frankrijk). En jawel hoor, tussen 2 dorpen in, was een biologische bakkerij, met ontbijt/lunch en supermarkt OPEN! We hebben hier heerlijk ontbeten, koffie gedronken en vers sap, croissants en pain raissins voor onderweg gekocht en nog een verrukkulluk brood gekocht voor thuis. Hierna kon ik er wel weer tegen. Rest van de reis verliep prima, en na wat stops onderweg reed ik om 13.15 uur thuis de parkeerplaats op. Eigenlijk nog steeds hartstikke fit, en na een kleine lunch, gelijk alles gaan uitpakken en de eerst wassen gaan draaien. Uiteindelijk was het toch (behalve het begin) een hele fijne terugreis.
Mazara del Vallo:
Caffe Gabe: een klein, kleurrijk ingericht, restaurantje midden in de stad, met een keuken-mix van Siciliaans en Midden Oosten. Gevarieerde keuken, die heerlijke smaakt, en dan ook nog gezellige bediening. Doordat er een paar keer vanalles gesloten was, hebben we hier 2 keer geluncht en 1 keer 's avonds gegeten, en daar was niets mis mee.
Osteria Sapor Di Vino: gelegen aan de Lungomare. Prachtig restaurant met en mini binnentuin-vijver, waarom heen de tafels staan opgesteld. Traditionele, maar verfijnde keuken met een aantal verrassende gerechten. Heerlijk.
Sciacca:
Trattoria La Buona Forchetta: midden in het centrum, vlakbij Porto Palermo, vind je dit restaurant. Nicola zwaait de scepter in de keuken en is tevens eigenaar (en neef van Enzo). Traditioneel Siciliaans eten, was heerlijk en super gezellig.
Tusa:
Trattoria Le Giare: super klein restaurantje, met bij goed weer, mooi groot terras. Je kunt hier heerlijke pizza's, pasta, vlees-en visgerechten eten, maar ga vooral eens voor de "hapjes"avond. Dit laatste moet je wel reserveren, want 1: je krijgt wel 20 verschillende hapjes en 2: Vincenzo, de eigenaar, vertelt ook bij alle gerechten waar het vandaan komt en hoe het is ontstaan.
Reitano:
Ristorante e Pizzeria Il Casale: voorheen had deze eigenaar een restaurant in Castel di Tusa, Trinacria geheten. Daar gingen we altijd graag eten en ook nu in dit nieuwe restautant was het weer heerlijk.
Castel dit Tusa:
Uiteraard Porto Marina: gelegen aan de SS113, met uitzicht op zee, kun je hier overheerlijk lunchen. In de vitrine staan allemaal hapjes (anti-pasti) en daarnaast kun je (meestal) nog kiezen uit 2 of 3 pasta's die klaargemaakt worden, zodra je bestelt. Verder is er overheerlijk ijs en granita's, heerlijke taartjes en beignets. Kortom: hier moet je zijn.
Ristorante- Pizzeria Damatusa: van eigenaar en (nu ook) kok Maria. Hier eet je heerlijke pizza's, heerlijke, eenvoudige gegrilde vleesgerechten, vis-en schaal-en schelpdieren.
Castel di Lucio:
Macelaria Francesca: dit is geen grap. Per toeval was ik er achter gekomen dat deze slager, naast de slagerij ook een eetcafé is, je kreeg er eten wat de pot schaft en het zou eenvoudig, maar heerlijk smaken. Dat wilden wij zelf wel eens uittesten. Helaas was het regenachtig tegen de tijd dat we aankwamen, dus moesten we binnen zitten. Achter de slagerij is een eetzaal en daaraan vast een soort grote serre. Daar konden we gaan zitten. Er stond een giga tafel met zo'n 15 werkmannen, klaar voor hun lunch. Vandaag was het pasta bolognese en of gegrild varkensvlees of kalfsvlees met brood en salade. In Nederland hou ik niet zo van varkensvlees, maar op Sicilië vind ik het altijd heerlijk, gegrild, en daarna bestrooien met olijfolie, peper en zout. Wij bestelden allebei een bordje gegrild varkensvlees. En het klopte ook nu, vlees was heerlijk, lekkere malse bladsla met olijfolie en citroensap. De werkmannen namen 2 gangen met wijn, bier of water en daarna nog fruit en koffie. Maar die moesten na hun lunch ook nog terug naar de weg om te werken (nieuw wegdek, nieuwe weg en nieuwe tunnels). Het was weer eens wat anders om bij een slager te gaan eten, maar het is een aanrader.
