Weet eigenlijk niet waar te beginnen. Ons 1e onthaal in 2010 begon al heerlijk. Bij aankomst in Porto Marina, daar zouden we de eigenaar ontmoeten, werden we gelijk ontvangen met heerlijk ijs en een aantal heerlijke taartjes. Iedereen leek blij ons te zien en na wat heen en weer gepraat, met handen en voeten en met behulp van het Italiaanse woordenboek, ging Pino met ons naar Casa Canale. Via een enorm stijl weggetje naast de bar omhoog en via een slingerende, niet overal even goed wegdek, kwamen we bij Casa Canale aan. Mijn mond viel open, het was nog veel mooier dan op de site. Overal waar ik keek bloemen, planten, bomen en DE ZEE! Een snoezig huisje, tip top in orde, zou ons logeerplekje worden voor de komende weken. Nou en genoten hebben we. Van de rust rondom ons huisje, van de vele uitstapjes in de omgeving, de heerlijke dingen in Porto Marina en de enorme gastvrijheid van Pino en zijn familie en staf in de bar.
Aangezien we er in mei waren, waren er verder weinig toeristen. De mensen in het dorp kenden ons al snel en geregeld waren er kleine praatjes (ja met woordenboek en handen en voeten, want niemand praat Engels). Een echt warm bad.
Om even extra te illustreren hoe lief ze er zijn: Henk wilde een wedstrijd zien van het Nederlands elftal tijdens het WK. In Castel di Tusa geen bar met TV beelden, we werden naar een cafe in Santo Stefano " gestuurd". Aangezien ik niet van voetbal hou, slenterde ik door de stad, en streek neer op een terrasje. Genoot van mijn boek en heerlijke koffie. Na 1 1/2 uur kwam Henk terug van de voetbal met een grote lach om zijn mond. Wat bleek: toen hij in het voetbal cafe zijn consumpties wilde afrekenen werd dat niet toegestaan. Na veel heen en weer gepraat (ja met woordenboek en handen en voeten) bleek dat Pino, toen wij onderweg waren naar het cafe had gebeld. Pino's mededeling was: " zometeen komt er een grote "dikke" Nederlander met lang haar. Al zijn consumpties zijn voor mijn rekening", aldus Pino. Wat een schat he?
Met Cris, broer van Pino, kregen we ook een goede band. Hij spreekt 3 woorden Engels, is vrijgezel en heeft na het werk vaak zin om ergens te gaan eten. En .... hij neemt ons dan mee. Dit worden zeer genoeglijke avonden met heerlijk eten en lekkere drankjes. Samen hebben we veel plezier. Toen werd het weer tijd om terug naar huis te gaan. Bij ons afscheid reserveerden we gelijk voor 2011. We wisten zeker dat we terug wilden komen.
Dat bezoekje in 2011 begon niet zo goed. Allereerst was Henk's moeder net op 1 mei overleden en dat verdriet voelde de familie met ons. 25 Mei kwamen we aan, en op 26 mei werden we wakker en zagen dat er al diverse telefoontjes van mijn zusjes geweest waren. Slecht nieuws. Mijn moeder was de ochtend van 26 mei overleden. Heel snel naar Pino, we wilden terug naar Nederland. De ontreddering bij hen was eigenlijk net zo groot als bij ons. Twee mama's in 3 weken tijd overleden, ze wisten niet wat ze hoorden. Pino heeft ons geholpen met het boeken van een terugvlucht. Onze spullen konden allemaal blijven staan, een week later zouden we terug komen.
Ons 2e weerzien dat jaar was zo ontzettend lief, ook de mensen in het dorp hadden het inmiddels vernomen en iedereen kwam even langs bij de bar om ons te zien. Die 2 weken die toen volgden waren er 2 van luieren, ons laten laven door Pino en zijn familie en rust. Henk en ik waren beiden niet tot veel in staat. Inmiddels brachten we veel tijd door bij Porto Marina en met Pino, Nunzia, Cris en Epy. In die tijd hebben we ook de kinderen van Pino en ook van Cris ontmoet. Pino en Nunzia's zonen Vincenzo en Sebastiano en Cris z'n zoon Vincenzo en dochter Lily. De avond voor we terug naar huis gingen met de hele bups, plus echtgenote van Epy: Caterina en hun dochtertje Margherita wezen uit eten. Een mooie afsluiting van een hectische vakantie.
2012, weer terug, toen voor 2 weken in de meivakantie, aangezien ik inmiddels op een school werkte. Het weerzien was heerlijk, door het jaar heen hielden we contact per mail (met Pino en Cris). Meestal halen we de sleutel op in Porto Marina en rijdt Pino niet meer mee, wij weten inmiddels de weg. Maar dit keer ging hij mee, nadat we eerst uitgebreid door iedereen welkom geheten waren en de nodige heerlijkheden op hadden. Hij had nl een verrassing voor mij. In januari had hij me al gemaild dat hij buiten in de tuin van Casa Canale aan het klussen was. Met zijn handen voor mijn ogen werd ik door de tuin geleid naar het achterste terras: toen mocht ik kijken: EEN BUITEN DOUCHE, met warm en koud water, en uitzicht over de zee. Wat een super verrassing, ik was er zo ontzettend blij mee, en dat deed hem goed. Ik reageerde zoals hij gehoopt had. Sinds die tijd douche ik dagelijks buiten.
Ook de vaste klanten van Porto Marina, voornamelijk oudere heren, waren ook weer blij ons te zien. Chiccho, Antonio, Thomasso, een paar namen van evenzo karakterestieke heren uit het dorp. Er wordt vooral gepraat over politiek, werk, eten en voetbal. En er wordt heel wat afgelachen. Inmiddels heeft Cris een aantal van zijn vrienden aan ons voorgesteld: Ignazio, Nino en Teresa. Samen met hen gaan we nu geregeld uit eten, een waar feestje en beren gezellig. Ook werden we uitgenodigd (voor z'n verjaardagsdiner'tje) bij Cris in zijn huis a campagne. Op een groot stuk land staat hun ouderlijk huis waar la mama woont en op het land staat ook Cris z'n huis dat net opgeknapt was. In Castel di Tusa is een soort Boerenbond en daar ging ik een plant voor la mama kopen. De eigenaresse wilde wel weten voor wie dat was, nadat ik gezegd had: voor mevrouw Alfieri, werd de plant mooi ingepakt. Ja nieuwsgierig zijn ze wel in Castel di Tusa.
La mama is 84 jaar jong en werkt nog volop in en om het huis en in de tuin. Een erg kwieke dame. In eerste instantie een beetje terughoudend, maar naar mate de avond duurde vertelde ze wat meer, vooral dan met de vrienden van Cris, want die kent ze natuurlijk al " eeuwen". Bij het afscheid kreeg ik van haar 2 prachtige zelf gehaakte blauwe pannenlappen. Zo lief.
Ook dit jaar hebben we Caterina en Margherita weer gezien en het contact met Epy is ook ontzettend leuk. Van zijn vrouw weten wij dat hij Engels spreekt, maar dat doet hij in ons bijzijn toch maar niet. Inmiddels zijn we ook aan zijn zus en zijn ouders voorgesteld. Ons clubje bekenden wordt steeds groter.
Naast Casa Canale ligt een mooi huis met een nog mooiere tuin, dat bewoond wordt door een Duitse heer, Hans geheten. Hij was tijdens zijn werk de secretaris van bondskanselier Schmidt (of Kohl) en nu al jaren met pensioen. Door Pino en zijn familie nonno genoemd. Wij zijn door Pino aan nonno en zijn tuinman voorgesteld. Twee zeer verschillende en lieve heren. Ik had een prachtige plant in nonno's tuin gezien en bedacht dat ik aan de tuinman wel kon vragen hoe deze heette. Plantennamen zijn Latijns en dat is universeel, dacht ik. Toen hij begon te praten bleek hij te stotteren en het toch al niet makkelijk te verstane Italiaans, werd daardoor nog moeilijker te verstaan. Nonno en de tuinman komen geregeld eten bij Porto Marina en we maken altijd samen een praatje.
Zoals ik al eerder vertelde is Pino iemand die je graag een plezier doet, die graag dingen voor je regelt. Dit jaar had hij bedacht dat ik maar eens priveles Italiaans moest leren. Hij had al een juf, Carmella, voor me gevonden, een prijs bedongen die ik daarvoor moest betalen en drie ochtend gedurende een week had ik in de tuin van Casa Canale Italiaanse les. Super leuk, maar oh zo moeilijk. Mij Italiaans ging inderdaad goed vooruit, maar na een tijdje terug in Nederland vergeet ik ook weer veel.
Inmiddels was het appartement dat Pino gekocht had klaar: Luna Rossa. Een trotse eigenaar leidde ons rond. Het ligt op de 1e verdieping van een klein splinternieuw appartement complex, midden in het dorp aan de SS113. Vanuit het dakterras zie je de zee. Het is een luxe appartement van alle gemakken voorzien, prachtig uitgerust met mooie meubels, keuken, badkamer en slaapkamer. Prachtige foto's, door Pino gefotografeerd, aan de muren. Een juweeltje, maar ja, wij huren al een juweeltje: Casa Canale!
Half mei was het weer tijd om terug te gaan, maar naar later bleek, zou het nu geen jaar duren voordat ik er weer zou komen.
In november 2012 ging ik samen met mijn zusjes Jacqueline en Francie naar Casa Canale. Pino had een 1 persoons bed in het huisje bij geplaatst en zo konden wij er samen 5 dagen gaan genieten. Jacqueline praat vloeiend Italiaans, en dat samen met haar lange blonde haren, valt zeer in de smaak bij de Sicilianen. Pino, Nunzia, Cris, Epy en la mama waren helemaal gecharmeerd van haar en het was heerlijk om te zien wat een gesprekken zij samen voerden. Normaal heb je in november geen ijs in Porto Marina. Maar toen wij daags na aankomst gingen lunchen bij Nunzia, had zij er voor gezorgd dat Cris, speciaal voor ons, ijs had gemaakt. Ijs om te eten als toetje na de lunch en voor ons alledrie nog een coupe om mee naar Casa Canale te nemen om later op te eten. Francie spreekt dan wel geen Italiaans, maar zij spreekt Spaans, dat zorgde er voor dat zij heel veel van de gesprekken die Jacqueline met hen had, goed kon volgen. Ik heb heerlijk met mijn zusjes rond gereden in de regio van Castel di Tusa. Castel di Tusa, Tusa, Cefalu, Castelbuono, Santo Stefano bezocht, heerlijk over de SS113 langs de zee gereden, terrasjes gepakt, we hadden prachtig weer en genoten. Zij waren al lang benieuwd naar mijn droomplekje en nu waren we er samen. Het waren 5 super dagen!
2013, weer in de meivakantie naar Castel di Tusa.
Zoals misschien wel bekend zijn veel mensen op Sicilie Katholiek. En de maand mei is zeer geschikt voor processies. We hadden er al eerder gezien, maar dit jaar was het bijzonder. Er was niet alleen een processie, er was ook een paardenwedstrijd, en een concert. De paardenwedstrijd was meer een paardenprocessie, maar het hele dorp was uitgelopen, inclusief de gouverneur van Sicilie, die hier net op vakantie was. Dus hoog bezoek. Het was enorm gezellig, maar de clou van de wedstrijd is ons toch wel ontgaan.
Antonella Ruggiero gaf die avond een concert op het pleintje bij het strand. Het was enorm druk, iedereen uit Castel di Tusa, Tusa en omgeving, jong en oud waren er, en het concert was prachtig. Achteraf bleek dat ik een lied van haar kende: Ti Sento, dit was wereldwijd een hit. We hebben genoten van de hele dag, met als prachtige afsluiting, deze geweldige zangeres. Al deze festiviteiten waren georganiseerd door de middenstand van Castel di Tusa.
Dit jaar hebben we wat verder weg uitstapjes gedaan, 1 dag naar Liparie en 1 dag naar Taormina. Mario, Ans en hun zonen logeerden vlakbij Taormina, en daar hebben we na een heerlijke dag in Taormina doorgebracht te hebben gelogeerd. Erg leuk om elkaar op Sicilie te ontmoeten.
Vele middagen en avonden hebben we dat jaar doorgebracht op het terras van Porto Marina, vaak in gezelschap van Ignazio (soms met dochters Agneta en Linda), Nino en Teresa en natuurlijk Pino, Nunzia, Cris en Epy en de wijze mannen van Castel di Tusa. Samen wezen uit eten, en ook weer heerlijk ge-bbq't bij Cris in de tuin bij zijn casa campagne, een ook la mama was van de partij.
2014 zou een bijzonder jaar worden, want we kregen een weekje een loge, maar daarover later.
3 Weken Sicilie stonden dat jaar op het programma, waarvan de 1e week in het zuiden in Camemi in het huis van Franco en Maria. Dit huis ook via internet gevonden. Als we bij een rotonde in Camemi waren moesten we Franco bellen, dan zou hij ons komen halen. Dat vond ik wel spannend, als dat maar lukte. Maar ja, ik belde, en binnen 10 minuten kwam hij samen met zijn zoon aangereden. Via een klein zijweggetje reden we naar het huis. Dit lag in een gesloten complex waar nog 4 andere huizen lagen, 2e huizen van Sicilianen. Het vakantiehuis van Franco en zijn vrouw lag naast dat van ons. Twee vrijstaande huizen met genoeg privacy. Een leuk ruim huis met een groot terras en uitzicht over het land en in de verte de zee. Ook hier een warm welkom, prachtig vaas met bloemen, verse koekjes, zelf gemaakte Limoncello stond voor ons klaar. Na de rondleiding ging Franco en vrouw naar hun eigen huis,en nadat we hadden uitgepakt streken wij neer op het terras. Even later stond Franco daar met zelf gemaakt gevuld brood, heerlijk!! De dag erna was het Pasen en werden we verwend met zelf gemaakte heerlijke Paastaart. Zo bleef het dat weekend, steeds kregen we weer iets nieuws. Verder werden we voorzien van tips over restaurants in de regio en die waren niet te versmaden. Ons programma was die week de baroksteden. De dag voor vertrek was mijn lieve tante Mia overleden, mama's oudste zusje in de leeftijd van bijna 96 jaar. Dus niet bij de begrafenis, maar in Donna Lucata was een prachtig kerkje en op de dag en tijdstip van de uitvaart waren wij daar. Daarna, zoals goed gebruik in Limburg, naar het cafe'tje voor koffie en taart. Zo waren we in gedachte toch ook een beetje bij tante Mia.
Tijdens deze week hebben we Noto, Comiso, Scicli, Ragusa Ibli, Syracuse en Ortigia bezocht, allen prachtige steden. Verder de mooie kustweg afgereden en heerlijke terrasjes en restaurants bezocht. Ook hier komen we graageen keer terug, in deze streek is nog veel te zien en te ontdekken.
Daarna naar Pino en Castel di Tusa. Een warm weerzien en een weekje heerlijk getut, veel bij Porto Marina geweest, iedereen weer gezien die we een jaar hadden moeten missen en toen gingen we Anoes ophalen. Een hele goede vriendin die een weekje naar Casa Canale kwam. Weer heeft Pino een bed erbij gezet. Anoes zou 's avonds aankomen in Trapani. Wij hebben dit aangegrepen om die dag naar het schiereiland van San Vito di Capo te gaan, met de nodige tips van Pino op zak. Het stadje is gedeeltelijk erg mooi, en de ligging is super. Nog mooier is de kustweg om de punt van het schiereiland heen, die eindigt bij een natuurpark (na ongeveer 10 km). Steeds weer uit de auto omdat het uitzicht en de stilte en de rust zo geweldig was. Op deze manier kom je nog eens ergens. Ook de weg langs zee van San Vito naar Trapani was prachtig. En daar was Anoes. 's Avonds laat kwamen we in Castel di Tusa aan en gingen eten in Damatusa van Alessandro e Maria. Warm onthaal en zeker voor Anoes toen ze hoorden dat zij vloeiend Italiaans sprak. Comlimente!
De andere ochtend voor ontbijt naar Porto Marina, waar iedereen uitkeek naar die 2e vrouw van Henk. Ja dat vonden ze allemaal toch wel wat, Henk met 2 vrouwen in 1 huisje dat uit 1 kamer bestaat. Ook hier was iedereen gelijk gecharmeerd van haar Italiaans praten, mooie lang blond haar: wat wil een man nog meer! Gelijk kwam een van onze wijze heren op ons af met de mededeling (tegen Anoes): jij bent nieuw. Het voorstel-rondje kon beginnen. De hele ochtend en lunch bij Porto Marina doorgebracht, met veel lekkers, gepraat en gelach. De sfeer zat er gelijk goed in.
Nu mochten wij ons paradijselijk Sicilie aan Anoes laten zien en ook zij heeft genoten, zeker van de mensen, maar ook van al het schoon dat er te zien is. Ignazio nam ons drietjes een zondag mee naar het Nebrodi park, hij is daar werkzaam. Heeft ons het park laten zien met z'n wilde paarden en zwarte varkens, een heerlijk landhuis/hotel had hij uitgezocht voor de lunch. De eigenaren kent hij, dus wij kregen een complete rondleiding. Daarna werd de tafel gevuld met allerlei heerlijke gerechten, antipasto, daarna pasta met saus en voor een toetje hadden we geen plek meer. Op de terugweg kwamen langs San Antonio, een dorp met een eigen taal. De taal is een vermenging van Siciliaans en Noormannen, en tot op de dag van vandaag wordt deze taal daar gesproken. Een oude man liep op de weg naar beneden, naar de SS113, en wilde wel een lift van ons. Hij kwam uit San Antonio en Ignazio kende hem natuurlijk, dus hij vroeg of die man zijn eigen taal even wilde spreken: niet te verstaan.
Op een andere dag gingen we naar Tusa, daar zou einde van de middag een processie zijn. Stappen uit de auto en horen iemand roepen Enrico (zo wordt Henk genoemd in Castel di Tusa), was dat signor Thomasso die ons gespot had. Gelijk werden we meegesleept naar een cafe voor koffie en vertelde hij de barvrouw dat we vrienden uit Nederland waren. Hij wilde natuurlijk weten of we voor de processie kwamen en toen hij hoorde dat dit zo was wilde hij ons naar het klooster brengen, vanwaar de processie vertrok. Toen hij hoorde dat Henk en ik wel in de kapel en de tuin, maar niet in het klooster waren geweest, ging hij ons voor het klooster in en " zocht" een van de zusters. Hij vond de zuster van de tuin, zij zou ons rondleiden door het gastenverblijf, dat gelijk is aan de woonvertrekken van de zusters. Kleine cellen als gastenkamers voor mensen die er even uit willen, of gewoon een paar dagen willen blijven. Een bezoek aan de persoonlijke kapel van de zusters, waar een eeuwenoud gebedenboek op de standaard stond. En toen nam ze ons mee naar de bibliotheek waar de andere bewoners (6 zusters) en een paar vrienden van hun waren. De abdes herkende mij van andere jaren en vond het erg fijn dat we er waren. Kregen uiteraard koekjes, al vertelde ze er bij dat die koekjes speciaal waren omdat het feest was, hadden ze gekregen van hun vrienden. Een van hun vrienden heeft een foto van ons met alle zusters gemaakt. In september 2014 heb ik de zusters, zoals ik toen beloofde, tulpenbollen en narcissebollen voor hun siertuin gestuurd. Ze waren er erg blij mee, kreeg ik via Epy te horen.
Op n middag kwamen we terug van een uitje en hing er aan de tuinpoort een zak met verse tuinbonen ( Fave) van la mama. Er zou dus gekookt gaan worden, aan Teresa een makkelijk recept gevraagd: tuinbonen met pancetta, verse salie en pasta. Nou het was heeeeerlijk!
Anoes haar laatste dag brak aan, via een stop en site seeing in Cefalu brachten wij haar terug naar Trapani. In 2015 zal ze terug gaan naar Casa Canale maar dan in gezelschap van haar man. Wij gaan natuurlijk ook weer terug. Anoes en Lard begin mei 2015 voor een week en Henk en ik eind mei 2015 voor 3 weken, een weekje regio Etna en 2 weken Casa Canale. Kan niet wachten!
De dag voor we naar huis gingen kwam de tuinman van Nonno ons wijn brengen van de eigen wijngaard bij het huis van Nonno. Deze zullen we samen met Anoes en Lard gaan opdrinken als we thuis de foto's gaan bekijken en onze gezamenlijke herinneringen gaan ophalen. Salute!
